Bir yeri tanımak için,güneş doğmadan sokaklarda olmalı insan. Otogarlar,tren istasyonları, ibadet merkezleri, köprü altları ve otobüs durakları gerçekliğin aynasıdır.

Hakikat bu saatlerde abartısız, yalın ve çıplaktır. Ne makyaj, ne de maske vardır insan yüzlerinde.

Her şey çıplak, çırıl çıplaktır. İnsan yüzleri uykunun derin izinde daha yalındır,yalansız ve sahicidir.

Evsizler parklarda bulabildikleri bankalarda, köprü altlarında ve sığınabildikleri yerlerde uyurken, sokak köpekleri hemen yanlarındadır. Oysa gündüz evsizler belirsizdir. Orda burada görünseler de kimse onların sokakta uyuduğunu bilmez, bilmek istemez.

Yaz kış, durum aynıdır aslında. Evsizler güneş doğduğunda uyanmak, varsa bir iki öteberisini uygun zulalarına yerleştirmek ve herkesten önce yaşama akmak zorundadır.

Herkesin olduğu saatlerde parkta, kaldırımda, bankta, köprü altlarında uyumak mümkün olmadığına göre, erkenden katılmak gerekiyor yalana, dolana.

Keza evsizlerin yoldaşları olan mülteciler de açık alanda, eski battaniyelere sarılarak uyurlar, çoluk, çocuk. Evsizlerin çocukları yoktur genelde ama mülteciler dizi dizi bebelerle yaşamak, geceyi sabahlamak zorundalar.

Yatakları beton, yastıkları kartondur. Yanlarında yarım kalmış bir karpuz, artık ekmek ve yeryüzünün laneti olan tanınmış gazlı meşrubat şişeleri…

Her şey bu kadar olağan hale gelmiş bir fotoğraf karesi gibi.

Yoksunların saati, bu saattir. Varlıklarının en çıplak göründüğü saattir.

Sonrası kocaman bir karmaşadır.

Erkenden uyanan işçiler, gündelikçiler ve memurlar bir karmaşanın aktörleri ve figüranlarıdır.

Yönetmenler uykuda, sırça köşklerde sevişmelerdedir.

Bu saatlerde ekmek yiyenler sokaktadır. Hayatları üç öğün ekmek olanlar sokaktadır.

Gözlerinde uyku, bedenlerinde yorgunluk, yüreklerinde umut, yanı başlarında ise kurumuş bir ekmek ve belki bir dilim karpuz…