Ülkemizde ve dünyada çok ciddi sorunlar yaşanıyor.Her geçen gün derinleşen ekonomik krizler, ülkeler arası düşmanlıklar, toplumlar arası çatışmalar, etnik sorunlar ve dinsel çekişmeler hayatımızın

büyük bir kısmını doldurmuş durumundadır.

Yaşantımızda yer alan her şey- trafikten tutalım, iletişime kadar, bu çatışma ve çekişmelerin arka planına göre şekillenmektedir. Farkında olsak da, olmasak da, her patlak veren sorun bizi derinden etkiliyor. Üzerimizdeki elbise, cebimizdeki para biz farkında olmadan duruma göre şekil alıyor.

Kimyada yanmanın tanımı yapılırken, yavaş ve hızlı yanmadan bahsedilir. Hızla yanma hepimizin bildiği alevli yanmalardır. Yavaş yanmalar ise daha farklıdır. Zaman içerisinde gelişir, yavaş bir şekilde maddeyi yok eder. Metalin paslanması da buna örnektir. İnsan farkına varmadan yavaş yanma gerçekleşir, kimya dilindeki adı oksitlenme olan olay, metali süreç içerisinde yok eder…

Bu gün dünyamızda ve ülkemizde yaşanan tam anlamıyla budur.

Yüz yıl içerisinde yaşanılan iki büyük savaştan sonra, dünyanın dört bir tarafında cereyan eden bölgesel ve iç savaşlar, tam anlamıyla bir yavaş yanmayı ifade eder. Derinden derine insanı çürüten, kanıksamaya neden olan kirli bir süreç bütün benliğimizi sarmış, bilincimize yerleşmiş durumdadır.

Ve bu nedenledir ki özde bir savaş karşıtlığı, gerçek anlamda barış severlik gelişememektedir. Yani yüreğimiz pas tutmakta; çürüyüp, yok olmaktadır. Oysa bu yangın şu ya da bu şekilde hepimizi derinden etkilemektedir.

Boğazımızdan geçen lokmayı küçülten, kaynaklarımızın heba olmasına neden olan, ormanlarımızı ve tümden doğal ortamı tahrip eden, açlık ve yoksulluğu kader haline getiren bu görmediğimiz, ya da görüp de ‘aman bana ne’ dediğimiz yangınlar değil midir?

Son yüz yılda olup, bitenler; tarih boyunca yaşanan katliam ve savaşlar aslında ortak bir bilinç oluşmasına neden olmuştur ama bu bilincin etkin olmaması, özgür yurttaş kavramının yaşamda pratikleşmemesi savaşın en etkili silah olmasına neden olmuştur.

Bu gün dünyanın dört bir yanında savaşlara karşı durmanın bin bir türlü riski ve tehlikesi mevcuttur. Bütün çatışma ve savaşlarda en önce, barış severler saldırıya uğramaktadır. En masumane bir anlayış olan barış severlik, maalesef hainlikle aynı kefeye konulmuştur. Ama barış isteyenler bilir ki barış insanlığın en yüce değeridir. İnsanların eşit, özgür ve hiçbir baskı altında olmadan, yan yana yaşamaları kadar güzel bir şey olabilir mi?

Düşünsenize, şu çevremizde ki sınırlar, sınırlamalar, tel örgüler ne işe yarıyor?

Sorun ve sıkıntılar dışında ne fayda veriyor bize?

Barış her şeyden önce bir yürek işidir. İnsanı ve doğayı merkeze alan, her canlının yaşam hakkını güvence altına alan bir anlayışın sonucudur. Ama asla ham bir hayal değildir.

Barış insanlar arasındaki sevginin yaşam bulmasıdır.

İçinde yaşadığımız süreç ve dönem her zamankinden daha fazla barışa ihtiyacı yaşamsal kılmıştır. Ülkemizde ve dünyanın değişik bölgelerinde patlayan bombalar, gelen ölüm haberleri geleceğimizi karartmakta, yüreğimizdeki yangını büyütmektedir. Hepimizin biraz sükunete ve barışçıl bir ortama ihtiyacı var. Bunu sağlamak için en gelişmiş silahlara ihtiyaç yoktur. Yüreğimizdeki sevgiyi harekete geçirmek, her insanı bir dünya kabul etmek ilk adım için yeterlidir.

Savaşlar için müthiş ordular, sistemler kuruluyor ama iş barışı inşa etmeye gelince bin bir zorluk yaratılıyor, çıkartılıyor. Kurduğumuz bütün örgüt ve sistemler savaşları sürdürmeye ve yeni acılar yaratmaya dairdir. Her şey savaş teknoloji baronlarının iki dudağı arasında şekillenmektedir.

Silah stokları dünyayı bin defa patlatacak güçte olduğu gerçeği söz konusudur. Yani her şey savaş gerçeğine uygun dizayn edilmektedir.

İşte asıl insanlığın çürümesine ve yok olmasına neden olan gerçeklik budur.

Bu gün insanlık bir tercih yapmak zorundadır. Ya barışı savunacak, ya da yer kürenin çürümesini ve yok olmasını göze alacaktır. Bu yok oluşu aslında her gün biraz daha yaşıyoruz.Farkında olmadan savaşların sürmesine ciddi bir destek oluyoruz.Kendi savaşımızı haklı görerek, başka felaketlere neden olacağımızdan bir haber yaşıyoruz. Oysa insan gerektiğinde kendine yönelmeli, başkaların haklılığını kabul ederek, kendi hırsı ve kötü düşüncesini yok edebilmelidir…

Çünkü her insan bir dünyadır.Barış da her dünyaya saygı duymak ve onun varlığını kabul etmekle gelişir.

16.05.2008 Urfa