Yürümeyi seviyorum. Bu nedenle mümkün oldukça uzun yürüyüşler yapıp, hayata karışıyorum. Arka sokaklardan, dar caddelerden geçiyor, değişik insanlarla karşılaşmayı umuyorum. Kimi zaman küçük bir bakkalda mola verirken, kimi zaman ara sokaklarda kurulan marketlerde duruyorum.

Öylesine bir yaşam var ki insan durup, durup düşünüyor.

Bir yandan lüks avm’lerde dudak uçuklatan fiyatlar, bir yandan ölmemek için harcanan üç beş lira.

Bir kadın 1 liraya yoğurt istiyor; bir diğeri 1 yumurta, 2 lira zeytin, 2 ekmek almak için içeri giriyor.

Ve çocuğunlukla çıkarken, yazarsın diyiveriyor.

Bir aile gibi, bakkal hiç öşenmeden söyleneni yapıyor ve aile bireylerinden hasta olan babasını soruyor.

Arabanın zar zor girdiği, dönüş yapamadı sokaklar.

Yoksulların getoları yani…

Bakkalın kirve olduğu, dost ve kardeş olduğu sokaklar.

İçten, abartısız ve bir o kadar da mağrur.

Bazen parasız da alışveriş yapılan yer, mahaleden birisinin ölümünde “Cenazemiz var. Kapalıyız.” diyen arka sokak bakkalları.

Akrabalar, hemşeriler ve ekmek alan çocuklar…

Bakkal hikayeleri, insanın içine işleyen hikayeler.

Avm’lere inat var olmaya devam eden küçük dünyalar.

Avmlerde zaman kavramının silindiği, hiç bir yerinde saat olmadığı gerçekliğine karşın, saati, takvimi olan gerçek dükkanlar…

Soda içtiğim, sakız aldığım ve kaçak çay sorduğum dükkanlar.

Ben biraz buralara aittim.

Bu nedenle üç beş lira da olsa, uzun sürer alış verişim. Ağırdan alırım, fiyatlarını sorar, dükkan sahibini tanımaya çalışırım.

Çoğu baba mesleği, kimisi de kaçak yaşamın korunağım der.

Sanırım arka sokaklarda ki getolarda hayat var. Hem de alabildiğince kalabalık.

Yan yana, sırt sırta süren yaşamlar.

Bir müşteri kapıda.

 

2 liralık açık helva ve 1 ekmek verir misin diyor.

O an ayrılıyorum mahalle bakkalından.

Yeni müşteriler geliyor, yalın ayak çocuklar ve yaşlı teyzeler.

Erkekler sigara istiyor borçla…