Kış mevsiminde gün batarken, gökyüzü korkunç bir kızıllığa bürünür. Özellikle dağlarda, temiz havanın olduğu bölgelerde kızıllık insanın içindeki şairi harekete geçirir. Mısralar ard arda dizilir ve gün batımı unutulup, bambaşka bir hava oluşur.

Ne soğuktur artık, ne de akşam karanlığıdır.

Dağ sulietleri, bulutlar bir dansın ahengidir.  Siyah bile insana güzel gelir. Su gümüş bir tepsi gibi parlar, gökyüzü bütün renklerin armonisine döner.

Zorlu aşkların mevsimidir, bu saatler…

Gün batımıdır oysa, geçen zamanın hüznüdür.

Bir yanılsama yani.

Pek de yanılsama sayılmaz sanırım. Çünkü ışıktır gökyüzünde olan.

Umut yani…