Usulca kar yağardı toprak evlerimizin damina. Usulca yağardı, kapıyı,pencereyi yarısına kadar kaplardı. Babam ev üzerimize çökmesin diye gece kar kürerdi; ben de yardım ederdim. Bazen bir kaç gün kar devam eder, diz boyunu geçerdi.  Bu durumda yağan kar,günlerce erimez, evimizin avlusunda kalırdı.

Ve bahar gelmeden erimezdi.

Ben ise hayal kurardım,erken erisin,bahar gelsin diye. Herkesin kazanlarla su kaynatmasini,dağlara siyah boya serpiştirilmesini isterdim.

Niye siyah boya derseniz, güneş siyahı ısıtacak, kar da erimeye başlamış olacaktı böylelikle.

Kar yağdığında en çok ayaklarım üşürdu ama bu rağmen kar yağdığında hep birlikte mutluyduk, gün boyu mahallaeden çocuklarla dışarda oynar,akşam eve öksürere öksüre gelirdim.

Annem hasta olacağımı tahmin edercesine, külde soğan pişirir,yedirir uyuturdu. Sabah hiç bir şikayetim kalmaz, kendimizi tekrardan öksürmek için sokağa atardım.

Bir afat gibi oynardık, ıslanır, yuvarlarlanır, yanaklarımız al al olana kadar oyun sürerdi. Ne atkımız vardı,ne beremiz. Kar yağardı usulca üzerimize ve biz yağan karın içinden yol açardık durmadan.

Kışı oyun beller, deli danalar gibi koştururduk…

Yoksulduk, yoksunduk ama karlanbaçla mutluyduk.

Aradan yıllar geçti. Kar uzun yıllardır bir nazlı, bir nazlı. Hemencecik eriyor.

Ne çocuklar eski tadında, ne de kar eski havasında.

Bu yıl, bir kaç gündür hava buz. Gökten kar yerine buz yağıyor dersin. Karın, yağıp, yağmadığı belli değil. Birazcık hava bozsa ortalık buz.

Oysa beyaz örtü, sımcıcak tutuyor toğrağı.

Mevsimler de biz insanlara benzedi.  Bir bozuyor, bir açıyor.

Belki bu gece kar yağar, toprak evlerin damında kar küreyen birileri çıkar.

Ve belki kar, bir takım çocukları öksürtecek, hasta hasta yataklara düşücek.

Ama sanırım artık külde soğan devri gerilerde kaldı.

Oysa gerçekten iyi geliyordu. Külde kendi halinde pişen kocaman bir baş soğan.

Ve belki bu akşam eskisi gibi usulca kar yağar…